We hadden een goed gevoel voor we aan de 8 uurs begonnen. We hadden maximaal getraind in wielenwissels en pitstops met tanken. Dus wat ons betreft speelde het weer totaal geen rol in deze wedstrijd. Als het materiaal heel bleef en wij de blinkende zijde boven hielden dan kon het niet anders dan een mooie top 5 notering.
We wisten dat gestart zou worden aan de hand van de stand van het klassement. Dit zou voor ons een 5e startplek betekenen. Maar deze Cup kenmerkt zichzelf door een verrassing af en toe. Dus moesten we vanaf de 12e plaats(!) starten omdat er andere klasses doorheen gemixed werden en gingen we starten op volgorde van het totaal aantal behaalde punten met 33 teams.
Tim ging deze race starten en lag gelukkig na 2 rondes al in de top 5. We wisten dat dit een slijtage zou worden voor mens en machine om 8 uur te racen. We hadden daarom afgesproken na elke rijderwissel de achterband op slijtage te beoordelen.
Opeens gaf Tim aan na 30 minuten binnen te komen. Normaal zouden we wisselen om de 50 min. Dus dit kwam als een verrassing. Tim gaf bij binnenkomst aan dat hij problemen had met de voorkant door een constante vibratie bij hard aanremmen en snelle bochten in de voorkant kon hij niet goed pushen. We hadden 10 seconden om te bespreken en te beslissen want dan waren Bram en Lien al klaar met het aftanken van de motor. De vering kon het niet zijn. Het voorspatbord was aangepast voor snelle wielwissel maar verder was er aan de motor niks veranderd.
We waren verplicht vanaf deze race te rijden met de nieuwe bridgestone RS10. Tim was er ‘bijna’ van overtuigd dat het de voorband was. Dan was er dus geen mogelijkheid om er iets aan te doen behalve incasseren en de race uitrijden op een lastig berijdbare motor. Waarbij de voorkant een eigen leven probeerde te leiden.
Toen ik op de motor reed was al snel duidelijk wat hij bedoelde. De mogelijkheid tot diep in de bocht aanremmen was verkeken. We moesten langer recht blijven met aanremmen omdat de voorkant zo stuiterde. Ik reed de 50 min vol en wist binnen de top 10 te rijden. Nadat we door een vroege pitstop wat plaatsen waren kwijtgeraakt.
Door constant te rijden en weinig risico te nemen wisten we voor de middag alweer dichtbij de top 5 te komen. Door verschillende safety cars en een paar rode vlaggen door zware valpartijen tijdens de race of motoren die op de baan bleven liggen konden we nog verder het gat dichten met de kop. De ene keer is een safety car in je voordeel en de andere keer in je nadeel. Je weet immers nooit wanneer hij de baan opkomt of wanneer je een rode vlag krijgt.
Op de een of andere manier kwam het nu precies in ons voordeel dus daar maakten we gretig gebruik van. Omdat onze motor geen kuren vertoonde en een paar topteams te kampen hadden met technische problemen kwamen we in de middag terecht op P2. Dit was buiten ieders verwachting maar de achterband begon ons parten te spelen. Lage rondetijden werden steeds moeilijker en de rechterkant van de band was helemaal verdwenen.
Hierdoor werden we terug gezet naar P3 en kwam deze ook nog even in gevaar omdat ik geen lage rondetijden meer kon houden en het team achter ons elke ronde een paar seconden sneller was. Tim kon de race uitrijden en liet nog even zien dat hij snellere ronden kon rijden op een versleten achterband als de andere teams op een nieuwe.. Hierdoor konden we P3 behouden en finishten we als 3e in de moeilijkste race van het seizoen. Met maar 2 coureurs en 1 achterband (andere teams bestonden uit 3 coureurs en hadden allemaal in de race een nieuwe band gestoken) hebben we met stip de beste prestatie neergezet van ons seizoen!

Met nog 2 races te gaan in Frankrijk en extra training 31 augustus en 11 september hebben we veel verwachting van de laatste paar races.

Ik wil de sponsoren bedanken voor het vertrouwen (GARAGE PIETERS, A&A INVESTMENTS, SIGNTEX en LUTEIJN METAALBEWERKING) en natuurlijk iedereen die is komen supporteren in Zolder en vanaf de computer :-).